ARE YOU CHEVROLET..??? नावाची छानसी स्पर्धा आपल्या कंपनी मध्ये ठेवण्यात आली होती... मग भाग घ्यायचं ठरवल आणि सुचलं ते लिहून पाठवल....
सेकंड शिफ्ट साठी येत असताना अचानक माधव जाधव सरांचा मेसेज आला.... मी विनर झाल्याचा.....आनंद झाला..... खरच हे अनपेक्षित होत...
स्पर्धेचं बक्षीस मात्र थोड जास्तच होत.... चक्क दिल्ली ला जायचं ते पण विमानाने.....!!! ऑटो एक्सपो पहायला मिळणार..... चला ठिकय म्हटलं... काहीतरी नवीन अनुभव मिळेल...
पण खरा आनंद झाला तो ग्रुप रूम मध्ये येऊन.... माझे सर्व सहकारी मित्र जणू वाटच पाहत होते... प्रत्येक जण अभिनंदन करत होता... त्यांचा चेहर्‍या वरचा आनंद
हा माझा पेक्षा कित्येक पटीने जास्त होता.... याबाबतीत खरच मी नशीबवान आहे.... मनमिळाऊ स्टाफ आणि सपोर्टीव सिनियर्स.... म्हणूनच काम करतानाचे वातावरण
खेळीमेळीच बनून जात.... डोक्याला त्राण राहत नाही... मग साहजिकच नवीन नवीन काही सुचत राहत... हा ते आता डोक्यात फक्त भूतच येतात तो माझा प्रॉब्लेम आहे.....
असो....
शेवटी तो दिवस उजाडला.... 4 फेब्रुवरी.... सकाळी 7:25 वाजता फ्लाइट होती.... स्पर्धेचा दुसर्‍या विनर आकांशा मॅडम सोबत होत्या म्हणून थोडफार निश्चिंत होतो....
विमान टेक ऑफ करताना चा क्षण खरच अविस्मरणीय होता..... विमान जस जस हवेत जाऊ लागलं... तस तस भूतकाळ आठवू लागला.....शिक्षण चालू असताना
माझ विमान.... म्हणजे माझी सायकल.... रोजचं 12 किलोमीटर जाण आणि तेवढच परत येण.... म्हणजे रोजचा 24 किलोमीटर चा प्रवास.... पण कधीच कंटाळवाणा वाटला नाही....
ते दिवसही आनंदात काढले.... मजा यायची... सायकल चे हॅंडल सोडून चालवणे.... आणि विमानात बसने.... दोन्ही मधील फीलिंग काहीसं सारखच वाटलं....
पण खरच छोट्याशा आयुष्यात खूप लांबचा प्रवास केल्या सारखं वाटतय.... सायकल ते विमान.... अगदीच स्वप्नवत होत सर्व....
दोन तास लागले दिल्लीला पोहचायला.... पण या दोन तासात पूर्ण जग माझा खाली होत.... आणि मी सर्वांचा वर.... हवेत.....
थोड जास्तच हवेत गेलो वाटत....
दिल्ली ला पोहचलो तेंव्हा हवेत छानसा गारवा होता.... एयरपोर्ट वरुन नोयडा ला जायचं होत...
टॅक्सी ने आम्ही निघालो.... ड्रायवर टिपिकल पंजाबी होता.... त्यांचा बोलण्याची लकब खूपच गोड होती.... ऐकत रहाव अस.... जाताना आम्ही आकांशा मॅडम कडून छोले
भाटुरे ची मेजवानी मिळाली.... छोले भटुरे आधी पण खूप वेळा खाल्लं होत पण तिथली चव वेगळीच होती....
दोढा बर्फी नावाची मिठाई पण पहिल्यांदा खाल्ली....
पण खरी धमाल आली ती ऑटो एक्सपो मध्ये खूपच भव्य मंच होता तिथे.... शेवरोले चा सर्व कार तिथे पहायला मिळाल्या....
माझा फेवरेट कार सोबत माझी एक छोटीशी मुलाखत पण घेण्यात आली...... तो विडियो लवकरच यू ट्यूब वर अपलोड करेन.... तेंव्हा पहा नक्की...
इतरही कंपनी चे सर्व सेगमेंट चा कार पहायला मिळाल्या..... तिथला एकूणच झगमगाट हा सांगण्या पेक्षा पाहण्या सारखा होता....
दिवस थोडासा लवकरच गेला.... संध्याकाळ ची रिटर्न फ्लाइट होती...
दिल्ली चा ट्रॅफिक च खरच काहीतरी केल पाहिजे.... कारण त्यामुळे जवळ जवळ फ्लाइट चुकलीच असती.... कशीबशी धावत पळत फ्लाइट तर मिळाली...
पण शॉपिंग ची लिस्ट आहे अशीच राहिली.... पण रिकामा नाही आलो.... कारण सोबत घेऊन आलो होतो.... एक विलक्षण अनुभव... आनंदाचे क्षण...
याच सर्व श्रेय अक्षता मॅडम यांना ज्यांनी स्पर्धेचं आयोजन केल आणि सर्व सिनियर्स माधव सर... शरद सर आणि बिना मॅडम...ज्यांनी प्रत्यक्ष आणि अप्रत्यक्ष रित्या मला प्रोत्साहन दिल....
आता पुढे.... पुन्हा एकदा लेखणा कडे वळायच.....पुन्हा भूत जागी करायची....
सेकंड शिफ्ट साठी येत असताना अचानक माधव जाधव सरांचा मेसेज आला.... मी विनर झाल्याचा.....आनंद झाला..... खरच हे अनपेक्षित होत...
स्पर्धेचं बक्षीस मात्र थोड जास्तच होत.... चक्क दिल्ली ला जायचं ते पण विमानाने.....!!! ऑटो एक्सपो पहायला मिळणार..... चला ठिकय म्हटलं... काहीतरी नवीन अनुभव मिळेल...
पण खरा आनंद झाला तो ग्रुप रूम मध्ये येऊन.... माझे सर्व सहकारी मित्र जणू वाटच पाहत होते... प्रत्येक जण अभिनंदन करत होता... त्यांचा चेहर्‍या वरचा आनंद
हा माझा पेक्षा कित्येक पटीने जास्त होता.... याबाबतीत खरच मी नशीबवान आहे.... मनमिळाऊ स्टाफ आणि सपोर्टीव सिनियर्स.... म्हणूनच काम करतानाचे वातावरण
खेळीमेळीच बनून जात.... डोक्याला त्राण राहत नाही... मग साहजिकच नवीन नवीन काही सुचत राहत... हा ते आता डोक्यात फक्त भूतच येतात तो माझा प्रॉब्लेम आहे.....
असो....
शेवटी तो दिवस उजाडला.... 4 फेब्रुवरी.... सकाळी 7:25 वाजता फ्लाइट होती.... स्पर्धेचा दुसर्‍या विनर आकांशा मॅडम सोबत होत्या म्हणून थोडफार निश्चिंत होतो....
विमान टेक ऑफ करताना चा क्षण खरच अविस्मरणीय होता..... विमान जस जस हवेत जाऊ लागलं... तस तस भूतकाळ आठवू लागला.....शिक्षण चालू असताना
माझ विमान.... म्हणजे माझी सायकल.... रोजचं 12 किलोमीटर जाण आणि तेवढच परत येण.... म्हणजे रोजचा 24 किलोमीटर चा प्रवास.... पण कधीच कंटाळवाणा वाटला नाही....
ते दिवसही आनंदात काढले.... मजा यायची... सायकल चे हॅंडल सोडून चालवणे.... आणि विमानात बसने.... दोन्ही मधील फीलिंग काहीसं सारखच वाटलं....
पण खरच छोट्याशा आयुष्यात खूप लांबचा प्रवास केल्या सारखं वाटतय.... सायकल ते विमान.... अगदीच स्वप्नवत होत सर्व....
दोन तास लागले दिल्लीला पोहचायला.... पण या दोन तासात पूर्ण जग माझा खाली होत.... आणि मी सर्वांचा वर.... हवेत.....
थोड जास्तच हवेत गेलो वाटत....
दिल्ली ला पोहचलो तेंव्हा हवेत छानसा गारवा होता.... एयरपोर्ट वरुन नोयडा ला जायचं होत...
टॅक्सी ने आम्ही निघालो.... ड्रायवर टिपिकल पंजाबी होता.... त्यांचा बोलण्याची लकब खूपच गोड होती.... ऐकत रहाव अस.... जाताना आम्ही आकांशा मॅडम कडून छोले
भाटुरे ची मेजवानी मिळाली.... छोले भटुरे आधी पण खूप वेळा खाल्लं होत पण तिथली चव वेगळीच होती....
दोढा बर्फी नावाची मिठाई पण पहिल्यांदा खाल्ली....
पण खरी धमाल आली ती ऑटो एक्सपो मध्ये खूपच भव्य मंच होता तिथे.... शेवरोले चा सर्व कार तिथे पहायला मिळाल्या....
माझा फेवरेट कार सोबत माझी एक छोटीशी मुलाखत पण घेण्यात आली...... तो विडियो लवकरच यू ट्यूब वर अपलोड करेन.... तेंव्हा पहा नक्की...
इतरही कंपनी चे सर्व सेगमेंट चा कार पहायला मिळाल्या..... तिथला एकूणच झगमगाट हा सांगण्या पेक्षा पाहण्या सारखा होता....
दिवस थोडासा लवकरच गेला.... संध्याकाळ ची रिटर्न फ्लाइट होती...
दिल्ली चा ट्रॅफिक च खरच काहीतरी केल पाहिजे.... कारण त्यामुळे जवळ जवळ फ्लाइट चुकलीच असती.... कशीबशी धावत पळत फ्लाइट तर मिळाली...
पण शॉपिंग ची लिस्ट आहे अशीच राहिली.... पण रिकामा नाही आलो.... कारण सोबत घेऊन आलो होतो.... एक विलक्षण अनुभव... आनंदाचे क्षण...
याच सर्व श्रेय अक्षता मॅडम यांना ज्यांनी स्पर्धेचं आयोजन केल आणि सर्व सिनियर्स माधव सर... शरद सर आणि बिना मॅडम...ज्यांनी प्रत्यक्ष आणि अप्रत्यक्ष रित्या मला प्रोत्साहन दिल....
आता पुढे.... पुन्हा एकदा लेखणा कडे वळायच.....पुन्हा भूत जागी करायची....
No comments:
Post a Comment